กิจกรรมที่คันนาและสวน..วันนี้ไปปลูกผักคันจอง

กิจกรรมของครอบครัวมีแทบทุกวัน ยกเว้นวันฝนตกที่ผมต้องไปนาคนเดียว
ภาพความสุขเล็ก ๆ ของครอบครัวเริ่มเป็นภาพ การไปเก็บผักผลผลิตจากสวน
จากคันนาที่ปลูกไว้เยอะ ๆ ตอนนี้ออกหมากออกผลตอบแทนความเหนื่อยล้า
ที่ได้ทำไปก่อนหน้านี้เป็นจำนวนมาก...ถึงจะมากเท่าไร ก็ยังไม่ได้ขายครับ แจกอย่างเดียว ..5555...
ผมเน้น  พออยู่ พอกิน มีเหลือ แบ่งปันครับ..อิอิอิ...



สังเกตุที่มือ..เยอะแค่ไหนดูเอาเองแล้วกันครับ ถั่วพุ่มพี่อัญ ออกลูกดกจริง ๆ ครับ

ถ่ายภาพด้านหน้า...



ย้ายไปด้านหลัง..อิอิอิ..

อีกภาพ..."ถ่ายอะไรกันนักหนา"...อิอิอิ...เต็มไม้เต็มมือเลยครับ..มีอย่างเดียวที่ผมพอเพียงไม่ได้สักทีก็คือการถ่ายภาพครับบางที่กดชัตเตอร์ที่เดียว 3 ภาพรวดครับ(ถ่ายภาพต่อเนื่อง) แต่ละวันต้องมีภาพไม่น้อยกว่า 50 ภาพครับ..ไม่งั้นไม่ละเอียดครับ....อิอิอิ....




น้องโฟกัสกับผัก...พอใจกับผลงานที่ทำกับพ่อ..อิอิอิ..

  
แตงร้าน ที่จะเก็บไว้ทดลองทำพันธุ์ต่อครับ มี 4 ลูกโตขึ้นทุกวันครับ


ลูกแตงร้านเล็ก ๆ ก็ออกมาตลอดครับได้เก็บไปหลายชุดแล้ว..


ไปให้อาหารปลาที่สระต่อ...น้องโฟกัสชอบมาก ๆ ...วันนี้ต้องมาปลูกผักคันจอง(ตาละปัดฤาษี)
และหาไม้มาใส่ไว้ในสระเพื่อป้องการขโมยบ้างครับ ปลาไม่แจกครับ...55555...


มาละครับปลาไม้ไผ่ที่จะเอามทิ้งลงสระ...กับรถคู่ใจขนได้ทุกอย่างจริง ๆ 5555...


จัดการเหลาให้แหลมเพื่อปักลงดินในน้ำได้ง่ายและแน่นขึ้นครับ


ขนลงสระให้หมดครับ...งานนี้มีเปียกแน่ ๆ ครับ..อิอิอิ..

ปักลงดินให้แน่น ๆ ครับ เพื่อให้ไม้ไผ่ไม่ลอยหนีครับ...เหตุที่ปักลงดินเพราะว่าน้ำลึกมาก ๆ ครับไม่งั้นมันลอยหนีไปรวกันที่อื่นหมดครับ...ผมเน้นตรงที่ผมให้อาหารปลาครับ...เพราะเดี๋ยวนี้ปลาเริ่มไม่ค่อยคุ้นมือเหมือนเดิมแล้วครับ...

ผักคันจองและผัก..ไม่ทราบชื่อวัชพืชในนาข้าวถอนมาปลูกในสระครับ  เผื่อไว้เป็นอาหารปลาครับ






จัดการปลูก ๆๆ ครับไม่นานก็เสร็จครับ น้ำตรงนี้ตื้นนะครับประมาณเหนือเข่าเป็นชานไว้ให้ปลาเล่นครับ


            การเอาปลายไม้ไผ่ปักไว้ในน้ำเพื่อป้องกันขโมยอีกทางหนึ่ง ซึ่งผมปักลงให้แน่น ๆ เพื่อไม่ให้ง่ายต่อการดึงขึ้นครับ..แต่ก็ไม่รู้ว่าจะได้ผลแค่ไหนเช่นกัน  แต่ที่ผ่านมาไม่เคยมีผักที่ปลูกไว้หายนะครับมีเพียงผักขี้เหล็ก มะละกอที่ปลูกไว้ตามข้างทาง  ซึ้งเจตนาปลูกไว้เพื่อให้คนผ่านไปมาพอเก็บกินได้ครับ  พวกนั้นไม่เคยหวงครับ กล้วยหอม มะละกอ ฟักทอง ฯลฯ ที่ปลูกไว้ในบริเวณสวนไม่เคยหายครับ ถ้าขอผมก็ให้ตลอดครับไม่ได้หวังเงินทองเท่าใดนักครับ..
            การพออยู่  พอกิน มีมากก็แบ่งปัน ผมก็ทำอย่างนี้มาตลอดครับ ตั้งแต่จำความได้ย่าน้องโฟกัสท่านสอนให้รู้จักแบ่งปันเสมอ ๆ ครับ ซึ่งในสังคมชนบทสิ่งเหลานี้ก็ยังคมมีมากมาย คนอีสานแม้ไม่รู้จักกันขอข้าวน้ำกินเขาก็ให้นะครับนี้แหละคือ ความมีน้ำใจของคนอีสานที่ควร  รักษาไว้นะครับ แต่เมื่อสังคมเปลี่ยนแปลงการนำเงินมาเป็นตัวตั้งทำให้วิถีชีวิตเริ่มเปลี่ยนไป  ความเห็นแก่ตัวของคนเพิ่มมากขึ้น  วัดความมี ความจนด้วย รถ ด้วยบ้านใครใหญ่กว่ากัน  ซึ่งสิ่งเหล่านี้ก็กำลังจะทำให้ความมีน้ำใจของคนในชนบทเริ่มหดหายไป เพราะเมื่อมีเงิน มีรายได้จากยางพารา (อ.นายูง คนส่วนมากมีสวนยางกันแทบทุกคน)มากขึ้น ทำให้วิธีชีวิตเริ่มเปลี่ยนไปมากจากเคยปลูกกิน  ก็เป็นมาซื้อกิน มองว่ามันนานกว่าจะได้กิน ซื้อกินง่ายกว่า
            ที่ดินว่าง ๆ ก็เอายางพารามาปลูกให้หมด  ไม่เหลือที่ไว้ทำสวน ปลูกผักเพราะว่ายุ่งยาก ใช้เงินซื้อดีกว่า  ซึ่งผมกลับคิดคนละด้าน ผมเหลือที่ไว้ 2 ไร่เพื่อปลูกผักทำอาหารไว้กินเองในครอบครัว ที่ใคร ๆ ก็มองว่าเหลือไว้ทำไมถ้าปลูกยางพาราได้อีกตั้งเยอะ  แต่เขากลับไม่มองว่า  ถ้าวันใดยางพาราไม่เป็นราคาหรือล้นตลาดเขาจะเจอปัญหาด้านอื่นไหม  "ผมเคยถามว่า  ยางพารากินได้ไหม  เขาตอบว่าก็ขายยางซื้อกินไงไม่เห็นต้องทำให้มันยุ่งยาก"  ผมก็เลยต้องลงมือทำกับครอบครัวให้พออยู่ พอกิน เหลือก็แบ่งปัน ให้รู้ว่าสิ่งที่ทำนั้นมันเป็นพื้นฐานของการดำรงค์ชีวิตของคนเราจริง ๆ ครับ...



       วันนี้ได้ผักจำนวนหนึ่งถึงไม่มาก  แต่ก็กินไม่หมด ถึงแม้ขายก็ได้ไม่กี่บาท เอาแบ่งปันได้คุณค่ามากกว่าเงินที่ได้แบ่งกันกิน ยังไงก็มีกินไม่หมด  เรามีถั่วมีแตง เขามีพริกมีมะเขือ ยังไงเราก็มีพริกมีมะเขือกินเช่นกันครับ..นี่แหละครับการให้การแบ่งปันที่สังคมเราใกล้จะสิ้นสิ่งนี้ไปแล้วครับ....

จะพอเพียง...เพื่อเพียงพอ..ให้ได้ในสักวัน...

                                           ....ขอบคุณบ้านสวนพอเพียง.........

โปรดติดตามตอนต่อไป   ..บทสรุปสิ่งที่ทำ..เพื่ออะไร..