ผมเป็นคนใต้

เขียนโดย นายวิษณุ พรมอินทร์ เมื่อ 16 พฤศจิกายน, 2010 - 21:29

หมวดหมู่ของบล็อก:

ตลาดนัดนาม่วง

วันนี้พ่อสอนต้นกล้าว่าคนต่างชาติเข้ามาขนเอาเงินของคนไทยกลับประเทศตัวเองปีละหลายพันล้านบาท คนต่างชาติมาลงทุนในเมืองไทยในรูปแบบของห้างสรรพสินค้าใหญ่โตหรูหรา คนไทยส่วนมากเห็นความโก้หรูหราสะดวกสบายเป็นเรื่องสำคัญจนลืมคิดไปว่ากำลังสนับสนุนให้ต่างชาตินายทุนร่ำรวยแต่คนไทยกำลังจะลำบาก

พ่อพาต้นกล้าเดินตลาดนัดในอำเภอของเรา เรียกว่า ตลาดนัดนาม่วง ผักปลาที่แม่ค้านำมาขายก็ผักปลาในบ้านเรา แม่ค้าแม่ขาย พ่อก็รู้จักเราต่อรองราคากันได้ บางทีข้าวของที่ซื้อก็มีแจกมีแถมตามประสาคนรู้จัก สินค้าที่นำมาขายก็ราคาไม่แพงเกินไป แม่ค้าแม่ขายก็ยิ้มแย้มแจ่มใส ผิดกับในห้างใหญ่ๆที่เราซื้อสินค้ากับหุ่นยนต์

เดินตลาดสดบ้านเราดีกว่าเดินห้างใหญ่ๆในเมืองเป็นใหนๆ เงินบาทเงินตราก็ยังคงอยู่ในบ้านเรา แม่ค้าได้เงินจากเรา ก็นำเงินไปซื้อผักของชาวสวนมาขายในตลาดอีกชาวสวนก็มาซื้อกับข้าวในตลาด เงินตราหมุนเวียนกันอยู่ในมือบ้านเรา คนไทยด้วยกันเอง

กลับจากตลาดพ่อขับมอเตอร์ไซค์พาผมเที่ยวดูทิวทัศน์ระหว่างทางกลับบ้าน

พ่อให้ผมถ่ายภาพ บางภาพพ่อก็เป็นคนถ่ายเมื่อผ่านทุ่งนา พ่อถามผมว่ารู้มั๊ยเวลานี้คนไทยทำนาน้อยลงต่อไปถ้าไม่มีคนทำนา เราจะกินอะไรกัน จริงๆแล้วชาวนาชาวสวนมีเกียรติยิ่งกว่าอาชีพใดๆเพราะเป็นผู้ที่ผลิตอาหารเลี้ยงคนในประเทศ และ คนในโลก ใครดูถูกอาชีพชาวสวนชาวนา คนๆนั้นไม่รู้จักคุณคน เป็นคนเนรคุณต่อโลก

ผมรักบ้านเกิดของผมครับ พ่อบอกว่าที่คนสมัยนี้เรียกว่าความเจริญ ที่จริงมันเป็นความเสื่อม ธรรมชาติถูกทำลาย สิ่งแวดล้อมเป็นพิษ วัฒนธรรมที่ดีถูกละทิ้ง จิตใจคนตกต่ำ มันจะเรียกว่าเจริญได้อย่างไร

พ่อซื้อปลามาจากตลาดหนึ่งตัว บอกแม่ค้าว่าไม่ต้องทุบให้ตายนะ ผมถามว่าทำไมไม่ให้แม่ค้าเป็นคนทำปลาให้ตาย พ่อบอกว่าเราไม่ได้ซื้อไปกินนะ ปลาพวกนี้กำลังจะตายเรามีเงินไม่มากเราก็ซื้อชีวิตเขาแค่นี้ หนึ่งตัวก็พอ เราพาเขาไปปล่อย กินเขามามากแล้วให้ชีวิตเขาบ้าง

ปลาตัวนั้นดีใจมาก ดำผุด ดำว่าย โผล่ขึ้นมาขอบคุณพวกเรา แล้วว่ายทวนน้ำไป ผมถามว่าแล้วมันจะถูกจับไปกินอีกมั๊ย พ่อบอกว่าเป็นเวรกรรมของเขาในภายหน้า หมดหน้าที่เราแล้ว ที่เหลือเป็นเรื่องของชีวิตเขา

ก่อนกลับพ่อชี้ให้ผมดูแลบอกว่า เห็นมั๊ยปลาที่ยังไม่ตายมันว่ายทวนน้ำ