ครอบครัว

30 พ.ค. 2554 

07.50 น.

ศุนย์ฯเดิม ยังไมมีภาพของเด็กคนนั้น  ตั้งใจว่าวันนี้ต้องรู้ให้ได้ว่าลูกหลานใคร

ไม่กี่นาทีต่อมา รถจักรยานยนต์วิ่งมา พร้อมเด็ก 2 คน คนหลังเป็นเด็ก ป.4 ที่โรงเรียน ข้างหน้าในตักคนขับ เป็นเด็กชายตัวเล็กคนนั้นผู้ที่มาส่งน่าจะเป็นตา รู้จักกันดี พ่อแม่เด็กน่าจะทำงานในเมืองเลยเอาลูกมาฝากไว้

หลังจากทราบแล้วว่าเป็นหลานใคร ก็ได้สอบถามว่าเด็กคนนั้น  หลานของคนนั้น น่าจะอายุเท่าใหร่ (ผมเองมองว่าไม่น่าถึง 2 ขวบ) และทุกคนตอบเหมือนกันว่า เด็กคนนั้น ไม่ถึง 2 ขวบ

27  พฤษภาคม  2554  07.45 น

ศุนย์ฯ......

เด็กชายตัวเล็กพูดยังไม่ชัดคำนวณ อายุน่าจะ 2 ขวบกว่า

ยืนร้องให้ตะเบ็งอย่างสุดเสียงแข่งกับเสียงจักรยานยนต์ ที่รีบขับออกไป

ขออภัย ผู้ใหญ่ และสมาชิกทุกท่าน

ถ้าผู้ใหญ่เห็นว่า สิ่งที่ได้แสดงออกไปไม่เหมาะ ไม่ควร   เห็นสมควร ลบ หรือ ว่ากล่าวตักเตือนก็ยินดีครับ

ไม่ได้ทำเพราะอึดอัด

ไม่ได้เขียนเพราะขัดใจ

ไม่หวังจะให้ใครเห็นด้วย

เพียงแค่จะถ่ายทอดภาพที่ครูคนหนึ่งเห็นเท่านั้น

หรือบางคนอาจมองว่า"มันไม่น่ามาเป็นครู" ก็ยินดีครับ

วันนีได้รับ FW เห็นเนื้อหาเข้ากับสังคมยุคนี้เลยนำมา เสนอให้อ่านกันค่ะและคิดว่าคงไม่มี ใครเป็นแบบนี้ในบ้านสวนเราหรอกค่ะ

จากวันแม่แห่งชาติ ของคุณกลอย จนมาถึง ปลูกดอกไม้ริมระเบียง ของคุณแป๋ว เลยเป็นที่มาของบล็อกนี้ครับ อ่านแล้วรู้สึกใช่เลย หวังว่าเพื่อนๆ ชาวบ้านสวนพอเพียงนำข้อคิดดีๆ ไปใช้ได้กับคนใกล้ตัว

ดอกไม้สีน้ำเงิน

นี่เป็นความคิดเห็นส่วนบุคลนะคะ เรื่องเล่าจากประสบการณ์ชีวิต และ ความเป็นจริงของชีวิต ที่ใครก็หนีไม่พ้น การที่เรารักใครซักคน อย่าคิดนะ ว่าเราจะรับเขาได้ในทุกๆเรื่อง ใหม่ๆคุณอาจจะรับนิสัยแย่ๆของเขาหรือเธอได้ (เพราะความรักไง)แต่เมื่อคุณอยู่ไปนานๆ ใช่บางคู่ก็รับได้ไปตลอดชีวิต แต่บางคู่ต้องกล้ำกลืนฝืนทนไปตลอดชีวิตเช่นกัน  นรก กับ สวรรค์อยู่ไม่ไกล หลังจากแต่งงาน มันจะมาเป็นระยะๆ สับเปลี่ยนกันมา คุณต้องรับมันให้ได้ทั้งสองอย่าง คุณจะรับแต่สวรรค์อย่างเดียวไม่ได้หรอก เพราะคุณยังต้องอยู่ด้วยกันไป บางคู่อาจจะแฮปปี้ อันนี้ก็ดีใจด้วยเป็นอย่างยิ่ง บางคู่เจอนรกล้วน