บล็อกของ paloo

    จากที่ได้นำเสนอ บล็อกเรื่อง “กะลา สมาธิ กะโหลก” ไปก่อนหน้านี้นั้น ... มี สมช. บางท่านเสนอแนะให้ข้าพเจ้า นำการสานกระด้ง & เจ้ย (ตะแกรง) มาเขียนบ้าง

     จึ่งวันนี้ (18 มี.ค. 2558) ... หลังทำเมนูข้าวต้มปลากะพงสำหรับมื้อเช้า และ เตรียมเมนู แกงมัสมั่น สำหรับมื้อกลางวันแล้ว ก็นั่งลงหน้า PC เข้าค้น Gallery และ ย้อนค้นบล็อกที่เคยนำเสนอไปแล้ว ก็ทั้งภาพ ทั้งเสียง ... อ้อ ... ขออภัย ! ... ม้า า า า ย ... มีเสียง แต่มีคำบรรยาย ในหัวข้อเรื่อง “คัดกรอง ต้องอันนี้” (สนใจ คลิกตรงนี้ครับ)

     ซึ่งบล็อกนั้น เป็นการนำเสนอการสานตะแกง โดยใช้วัสดุไม้ไผ่ ... ส่วนภาพที่ค้นเจอใหม่ใน Gallery นั้น เป็นการสานตะแกรงจาก “ต้นคลุ้ม” ... แม้วิธีการสานไม่ต่างกันนัก แต่ ตัววัสดุ และกระบวนการในการเตรียม มีบ้างที่แผกกัน

         เอ้า ... ตามไปดูกัน ครับ

     กาลครั้งหนึ่ง ... (นาน ๆ เข้าบ้านที ... เริ่มให้เวอร์ ไว้หน่อย) ที่จริงเมื่อไม่กี่วันมานี่เอง ... ป้า กะ ลูก ๆ (ไม่ได้กู้อีจู้นะ ขอบอกไว้ก่อน  เพราะไม่ใช่ ป้า กะปู่) ชวนไป ดู ... ซื้อ ต้นไม้ ที่ตลาดนัดธนบุรี (สนามหลวง 2) แต่ที่ติดมือกลับสู่บ้าน นอกจากไม้แล้ว ยังมีมะพร้าวห้าว แต่ไม่ถึงขนาดห้าวจัด ใบจิ๋ว 4 ผล แอบนอนมาในกระโปรงท้ายรถด้วย ...

     ก็ป้าเขาอยากได้ มว า า า า ก ... ทั้งยกเหตุผลหลาย ๆ อย่าง ขึ้นอ้างกล่าว แถมออดว่า

          “แค่ผลละ 5.00 บาท เอง ง ง ง ...”

          “อยากได้ ก็เอา ดิ” ... ข้าพเจ้า เอ่ยสั้น ๆ

     เปล่า ... มิได้ขัดเคืองแต่ประการใด ๆ ... เพียงที่ต้องยอม ก็ป้าเขาบอกว่า “น่ารัก” ... ก็ให้ทึกทักเอาเอง ณ บัดนั้นว่า ... ป้าคงปันใจให้มะพร้าว มากกว่าเรา ... จึงเอาใจกันไว้หน่อย เผื่อป้าจะได้กลับใจมารักดั่งเดิม ฮึ ๆ ๆ ๆ ....

     กลับถึงบ้าน .... หิ้วมะพร้าวมาวางบน Terrace หน้าประตูบ้าน ...

          “พ่อ ... ผรก (กะลา) น่ารักดีนะ” เสียงจากป้า แม้ไม่ได้หันหน้ามาคุยด้วย แต่อุส่าห์ลอยมากระทบโสตอยู่ดี

     ... ก็ให้สังเห่าใจ (มั่นใจกว่า สังหรณ์ ซะอีก) ว่า

          ‘คงได้อีกสักงาน ละเรา’ กระนั้นก็อด ออ เออ สั้น ๆ ในลำคอไม่ได้ ... แต่เสียงก็ยังหลุดออกไปจนได้

              “อีม ม ม ...”

          “พ่อว่าน่าจะทำไรดีล่ะ? ... ทำให้หน่อยซี” เสียงหารือ แต่ก็ประหนึ่งคำสั่งละว้า ...

    แม้ข้าพเจ้าอายุมากแล้ว ... พูดตรง ๆ ก็คือแก่นั้นแหละ และความจำแม้จะเลอะเลือนไปบ้างตามวัย แต่ยังพอจะจำได้ละหนา ว่า เคยเขียนเขียนบล็อกเกี่ยวกับเรื่อง ประเภทนี้ไว้ 2 – 3 เรื่อง อาทิ ... ฝากยอดน้ำดอกไม้ ไว้กับมะม่วงเบา ... ฝากยอด ทำอย่างไร ... 3 in 1 เป็นต้น

     แต่บล็อกเหล่านั้น ไม่สมบูรณ์นัก ด้วยส่วนใหญ่ แค่ เป็นการพรรณนาความ ... ส่วนภาพประกอบเพื่อสร้างความชัดเจน ออกจะพร่องไป ... จึงมี สมช. บางท่าน ต้องการความกระจ่าง แล้วถามไป ทั้งหน้า และ หลังไมค์ ถึงวิธี และขั้นตอนการทำ (ไม่เอ่ยนาม คงไม่ใช้สิทธิพาดพิงนะ) ... แต่ข้าพเจ้าก็ยากที่จะสร้างจินตนาการให้ผู้ถามเห็นภาพ ...

     ครั้น 2 – 3 เดือนที่ผ่านมา ... ข้าพเจ้ามีโอกาสเก็บภาพ ขั้นตอน ที่ข้าพเจ้าลงมือ จัดการกับต้นทุเรียนในสวนของข้าพเจ้าเอง และตั้งใจจะ บอกกล่าว แก่ท่านที่เคยถามไว้ หวังว่าคงคลายกังขาแก่ท่านเหล่านั้นได้ระดับหนึ่ง

     ก่อนจะเพ้อเจ้อต่อ ... ต้องขอสารภาพว่า ข้าพเจ้าไม่นักวิชาการด้านใด ๆ ทั้งสิ้น ... เพียงใคร่นำประสบการณ์ตรง ที่มีอยู่เล็กน้อย มาเล่าสู่กันฟัง ในฐานะ สมช. บ้านสวน ฯ เพื่อว่าจะได้เกิดประโยชน์กับ สมช. ด้วยกัน ที่ไม่มีประสบการณ์ด้านนี้ ตามสมควรแก่พื้นฐานของแต่ละท่าน ... ผิดพลาดประการใด ขอท่านผู้รู้ กรุณา ติ ติง ต่อ เติม ให้สมบูรณ์ด้วยนะครับ

     หากสนใจ ก็ตามไปอ่าน และดูได้ครับ

หากจะมีใครสักคน ถามว่า เคยได้ยิน โคลงบทนี้ไหม ?

                    ๏ เจ็ดวันเว้นดีดซ้อม   ดนตรี

               อักขระห้าวันหนี               เนิ่นช้า

               สามวันจากนารี                เป็นอื่น

               วันหนึ่งเว้นล้างหน้า         อับเศร้าศรีหมอง ๚

     ข้าพเจ้าจะตอบโดยมิพักลังเลว่า “จำได้ซี ...” และกล้าโวว่า ... “ท่องได้ ด้วยนะ” แต่จะให้ท่องด้วย ‘ทำนองเสนาะ’ … ข้าพเจ้ายอมรับอย่างไม่เหนียมแม้แต่น้อย ว่า ... “ม้า า า ... ย ... หวา า า ... ย ...”

     แล้วหากใครคนนั้น ... หรือ ... คนไหนก็ได้ ถามต่อว่า ... “แล้วยังจะเขียน โดยไม่ผิด ได้อยู่หรือ” ...

     ก็กลอนที่ยกมานำบล็อก ข้างต้นนั่นไง ... พอจะเป็นคำตอบ และ/หรือ พยานได้ไหมละครับ ... ? ... ข้าพเจ้ามั่นใจว่า เขียนไม่ผิด ... โอ๊ะ ... ขออภัย ... ที่สื่อผิด ... ตั้งใจจะบอกว่า ... “พิมพ์ไม่ผิด ...” ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ดูจากตันฉบับใด ๆ ... สาบานให้ฟ้าลั่น (ฟ้าร้อง) ซีเอา !

     และหากถามต่อว่า “แล้วความหมายล่ะ ... รู้ป่ะ ?” ...

     ก็ไม่รู้ซีนะ ... แต่ขอวิสัชนา ตามที่เคยได้รับถ่ายทอดจาก คุณครู ว่า ... “โคลงโลกนิติสุภาษิต บทนี้ สอนให้เป็นผู้ใฝ่ ฝึกฝน ปฏิบัติ ในกิจของตนให้เป็นนิจ ทักษะจะได้ไม่ถดถอย ... โดยนัยกลับกัน จะเป็นการเพิ่มพูนทักษะ อันก่อผลประโยชน์แก่ตน ... นั้นแล”

     ที่ เกริ่นมาซะยืดยาว จนเกือบเป็นเนื้อหา ... ก็ด้วยกำลังจะบอกว่า ...

        โปรดทราบ ! ... โปรดทราบ ! ….

     สมช. บ้านสวน ฯ บางท่าน .... ยังจำได้ใหม ? ... ว่า เมื่อหย่อน 6 วัน จะสิ้นปี 2553 ท่านเคยอ่านบล็อก ๆ หนึ่ง ของ Paloo แล้ว มีบางท่าน ในบางท่านที่อ่านบล็อกนั้น ... ได้ Re. ขออะไรไว้ ... ?

        หากท่านลืมไปแล้ว และต้องการ Review โปรด เข้าไป (อ่านซ้ำตรงนี้) นะครับ ...

     ที่ต้องปล่อยให้เนิ่นช้า ด้วยว่า ... ข้าพเจ้ามัวเตร็จเตร่ เร่ร่อน ไร้จุดพำนักแน่นอน ประการหนึ่งละ กอปรกับ Pc. ที่เคยใช้มาหลายปี มีอันดับไป เยียวยาอย่างไรก็ไม่ฟื้น ... จะหาใหม่รึ ... ตริแล้ว เห็นว่าช่วงนั้นจะใช้ประโยชน์ไม่คุ้มนัก ... ทั้ง ๆ ที่ใคร่พบปะ สมช. แต่ก็อดใจพักไว้ก่อน ... ในช่วงดังกล่าว จึงไม่ปรากฎ บล็อกของ Paloo

     ณ บัดนี้ ... ได้ Pc. ตัวใหม่มาแทนตัวเก่าแล้ว ... แม้จะมีเวลาพำนักที่ ‘คอนฐม’ ไม่นานนัก… แต่ ได้เก็บและเตรียม ภาพไว้ใน Gallery พร้อมมานานพอควร ... จึงตัดสินใจนำเสนอให้เสร็จ ก่อนที่จะ เร่ร่อนลงใต้ ในเร็ว ๆ นี้

     ที่เพ้อเจ้อมาซะยาว ท่านจะตัดสินว่าเป็นข้อแก้ตัว ... แต่ ข้าพเจ้า แม้ไม่โต้แย้ง ด้วยว่าจะมากความ แต่ก็ขอ “ภาคเสธ” ไว้ก่อนล่ะ

     สาระ ... เอ่ ... มีสาระรึเปล่าก็ไม่ทราบซี ... ? เอาเป็นว่า เรื่องที่จะนำเสนอต่อไปนี้ อาจยาวพอควร แต่ครั้นจะแยกเขียนเป็น 2 บันทึก ... อาจทำให้เนื้อหาไม่ต่อเนื่อง แล้วจะก่อความ อิหลักอิเหลื่อ ให้แก่ท่านที่ต้องการนำไปใช้ฝึกปฏิบัติจริง จึงขออนุญาตนำเสนอ ชนิดม้วนเดียวจบ ไม่ต้องมี series ให้ต้องเฝ้าติดตาม ...

    เอ้า ... เริ่มละนะ ...!

     เช้าวันวาน (27 ธ.ค. 2557) ... หลังทำธุระส่วนตัวเสร็จ ... ส่วนตัวจริง จริ้ง ... ให้ฟ้าลั่นซีเอ้า ... เพราะแม้นจะอ้อนวอน ไหว้วาน ให้ใคร ๆ ช่วย ... ก็ย่อมได้เพียงอ้อนวอน ... แต่เขา ... ทำให้ ... ทำแทนเราไม่ได้ ... ! (ไม่เชื่อท่านลองดูซีเอ้า ...  ฮึ ๆ ๆ ...)

     มัวเพ้อเจ้อ อยู่นี่ ... ประเด็นที่จั่วหัวไว้ เห็นที่จะเป็นหมันซะมั่นแม่น (สำนวนยี่เก ไปป่ะ ?) ... อย่ากระนั้นเลย มาว่ากันให้ตรงประเด็นดีกว่า ... นะ ... นะ ?

     สายตาที่ฝ้าฟาง จ้อง ... เพื่อใช้นิ้ว จิ้ม ๆ ๆๆ... แป้นพิมพ์ ... อารมณ์ คาดหวังให้บันทึกนี้เสร็จทันห้วงเวลาที่หลาย ๆ ท่านกำลังครุ่นหาทางเลือก 

     “หลาย ๆ ท่าน” ที่ข้าพเจ้ากล่าวถึง ย่อมมีผู้อันเป็นที่ เคารพ รัก ซึ่้งอยากแสดงออกให้เห็นถึงปฏิสัมพันธ์อันดีที่มีต่อกัน และหวังรักษาปฏิสัมพันธ์นั้นไว้

     จึ่ง ... ณ ห้วงเวลานี้ ... คงกำลังครุ่นหาสัญลักษณ์เพื่อแสดงออกถึงสัมพันธ์นั้น เนื่องในสมมติ “วาระดิถีปีใหม่” ให้สมกับฐานระดับผู้รับ และกำลังความสามารถของ ผู้มอบ ...

         อันในความเป็นจริงที่ต้องยอมรับว่า ... บางท่านก็มีกำลังซื้อหาของขวัญ “มูลค่าราคา” สูง ๆ ได้ ... แต่สำหรับบางท่าน แม้จะ รัก เคารพ สุดซึ้งแค่ไหน ก็ไม่สามารถจะจัดหาของขวัญ “มูลค่าราคาสูง” ได้ความรู้สึก

         ข้าพเจ้า จึ่งใคร่นำเสนอทางเลือกใหม่ คือ ... “ของขวัญมูลค่าทางใจ”

                สนใจไหมเอ่ย ? ... สนใจโปรดตามมาดูซีครับ ...

2558…. ร่วมฉลองสุข ....

                  ปราศ ..หมองปราศหม่นไหม้      ปราศภัย เถิดหนา

              ทุกข์ ..ที่โถมกายใจ                     ห่างพ้น

              เปี่ยม ..ลาภเปี่ยมยศใส                 แจ่มกระจ่าง

              สุข ..ที่ปองนองล้น                       อย่าได้คลายหนี ฯ.

โปรดยังชีวิตอย่าง ... บริสุทธิ ... ผ่องแผ้ว ... ปลอดภัย แลคุ้มค่า เถิด