บ้านเก่า กับความทรงจำที่ไม่เคยลืมกับผู้ชายคนนี้

หมวดหมู่ของบล็อก: 

เป็นครั้งสุดท้ายที่ก้อได้ใช้ชีวิตอยู่กับพ่อ ภาพต่างๆเหล่านี้ไม่สามารถหาถ่ายได้จากที่ใหนอีกแล้ว เป็นรูปภาพครั้งสุดท้ายจริงๆ 



พ่อในวัยแปดสิบสี่ปี  ใช้ชีวิตอยู่บนความพอเพียง ใส่ใจธรรมชาติ และสอนให้ก้อมองชีวิตทุกอย่างเป็นเรื่องธรรมดา  มีสติ มีธรรมะในการใช้ชีวิต  พ่อซึ่งผ่านร้อนผ่านหนาวมานานแสนนาน หลายๆครั้งที่ก้อกลับบ้าน ก้อจะซื้อผลไม้เมืองหนาว ไปฝากพ่อ ให้พ่อได้ทาน ส่วนพ่อก็พยายามไปหาผลไม้ที่ก้อชอบทานตอนเด็กๆมาให้ก้อเหมือนกัน  เช่น  ลูกปุด ลูกตาเป็ดตาไก่  ลูกนมควาย   พ่อไม่เคยลืมว่า  ลูกเคยชอบทานอะไร



จำได้ว่า ก่อนนอนคืนนั้น พ่อถามว่า นานแค่ใหนแล้วนิ ที่นุ้ยไม่ได้กินยาร่วงคั่ว    ก้อบอกว่า  สิบกว่าปีแล้วพ่อเหอ  ไม่พรือที่โน้นก็มียาร่วงอบขาย ซื้อกินบ่อยแหละ


 



ตอนเช้า เจ็ดโมงกว่า  พ่อเดินหาไม้ที่กองไว้ไต้ถุนบ้านหลังเก่า  มาก่อไฟ  แล้วก็หิ้วถุงเมล็ดมะม่วงหิมพานต์ หรือบ้านเราเรียกว่า ยาร่วง    ความรักของพ่อที่อยากมอบให้ลูก  อยากทบทวนความทรงจำวัยเด็กให้กับลูกที่ห่างบ้านห่างเรือนไปอยู่แดนไกล ได้ลิ้มลองรสชาติของอร่อยเมื่อวัยเด็ก 



ชายชราผู้ที่มีความรักเต็มเปี่ยมให้กับลูกๆ หลาน  พ่อคั่วยาร่วงไป ก็ร้องเพลงบอกไป  ก้อและน้องสาว พี่สาว ที่เดินทางมาจากกรุงเทพ ก็นั่งดื่มกาแฟกันไป  พี่น้องๆก็มาชุมนุมกัน  รอยยิ้มของพ่อช่างมีความสุขเหลือเกิน  รอยยิ้มของชายชราที่เป็นมะเร็งระยะสุดท้าย  รอยยิ้มของพ่อที่ก่อนหน้านี้ซักสองสามวัน นอนโอดโอยเพราะทนความเจ็บปวดของเชื้อมะเร็งที่ลามไปกัดกินกระดูกแทบไม่ไหว



แต่เช้าวันนี้ ผู้ชายคนนี้มีความสุขเหลือเกินที่ได้ทำสิ่งนี้   พ่อบอกกับหลานที่ยืนมองดูว่า  ตอนที่พวกน้าก้อเด็กๆ  พ่อเฒ่าคั่วยาร่วงให้กินอย่างนี้แหละ ไม่เคยซื้อกินเลย นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่พ่อเฒ่าจะคั่วยาร่วงให้กิน 



แสงไฟที่ลามไปทั่วเม็ดยาร่วง   สายตาหลายๆคู่ต่างจับจ้องราวกับว่า เป็นอาหารชั้นเลิศ



พี่สาวเข้ามารับหน้าที่ต่อจากพ่อ  เมื่อยาร่วงสุก ก็เอาไปฝังทราย คลายร้อน  ลูกหลานก็นั่งเรียงเป็นหน้าตับ เพื่อทุบหาเมล็ดข้างในกินกันอย่างสนุกสนาน  ส่วนพ่อนั่งร้องเพลงบอกอยู่ที่ระเบียงบ้านหลังใหม่ 


ถ่ายภาพเสร็จ  ก้อไปนั่งอยู่ใกล้ๆกับพ่อเพื่อให้พ่อชมภาพที่ถ่ายในครั้งนี้  พ่อบอกว่า ภาพที่นุ้ยถ่ายครั้งนี้จะเป็นการบันทึกประวัติศาสตร์  จะหาถ่ายแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว  ต่อไปจะมีแค่ความทรงจำ กับรูปถ่ายพวกนี้


 


คำพูดของพ่อเป็นความจริง  หนึ่งเดือนต่อมาพ่อเสียด้วยโรคมะเร็ง  บ้านหลังเก่าที่มีอายุยาวนานกว่าสามสิบปี ก็โดนรื้อออก บริเวณที่เห็น ก็เปลี่ยนมาเป็นแปลงผักสวนครัว  ทุกอย่างเป็นความทรงจำที่จะยังคงอยู่ตลอดไป 


 

ความเห็น

ความทรงจำที่ดีๆแต่อ่านแล้วเศร้าจัง

เห็นรูปแล้วคิดถึงพ่อนะพี่ทราย แต่เป็นความทรงจำที่ดีมาก

ได้อ่านบล็อคนี้  มีความรู้สึกหลากหลายระคนกัน  หนึ่งรู้สึกมีความสุขอิ่มใจกับความรักของพ่อ  สอง รู้สึกใจหาย  ในตอนท้ายๆ  ขอให้ความรักและความทรงจำดีๆนี้คงอยู่ตลอดไปครับ 

คิดถึงวันนั้นแล้วมีความสุข  เป็นเหตุการณ์เมื่อปีที่แล้วเองค่ะ  เป็นวันสุดท้ายที่ก้อเจอหน้าพ่อ  เพราะวันที่พ่อเสีย ก้ออยู่บนเครื่องบินกำลังเดินทางกลับไปหาพ่อ


แต่ดูภาพนี้แล้วมีความสุข มีความหมาย ให้เราไปอยู่ในสังคมที่เปลี่ยนไปแค่ใหน  แต่คนที่ทำให้เราไม่ลืมถิ่นฐานบ้านเกิดตัวเองคือ พ่อ

คิดถึงพ่อ ยายอิ๊ดก็ไม่มีพ่อแล้ว....


แต่ท่านก็ไม่ต้องทรมานแล้วค่ะ ..ดีแล้วค่ะ เราเป็นลูกหลานก็อยากให้ท่านอยู่กับเรานานๆนะ แต่ท่านอยู่กับความเจ็บปวดทรมานเราจะมีความสุขหรือ ยายอิ๊ดเป็นคนปล่อยพ่อไปเหมือนกันค่ะ ต่อหน้าต่อตา ปล่อยมือจากถุงที่เขาให้ปีบช่วยชีวิต เพราะเห็นพ่อทรมานค่ะ หมอบอกว่าหากพ่ออยู่จะอยู่ไม่เกิน 10 วัน เลยตัดสินใจปล่อยเองค่ะ กระซิบข้างหู พ่อก็เบิกตาโพรงค่ะ เหมือนรับรู้ค่ะ ยายอิ๊ดไม่อยากให้พ่อทรมานค่ะ...เศร้านะ


กินหัวครกคั่วหวา ยางยาร่วงม้ายปากหลาววันนี้

#แตกต่าง.แต่.ไม่แตกแยก#

ก้อไม่ได้อยู่กับพ่อในวันที่เสียค่ะ  รูปนี้ก้อตั้งใจถ่ายให้ดูเหมือนสมัยก่อน 


แต่เอาเปิดดูรูปเมื่อไหร่แล้วมีความสุขนิยายอี๊ดเหอ  เหมือนพ่อยังอยู่กับเราทุกวัน 


ยาร่วงคั่วพันนี้ หรอยนิ  ทุบไปกินไป ปากดำหมดนิ

ตอนเด็ก ๆ ก็เคยมีภาพแบบนี้ประทับอยู่ในใจเหมือนกัน แต่ไม่ชัดเท่าภาพที่เห็น มันค่อย ๆ เลือนหายไป กับกาลเวลา

ภาพนี้เมื่อปีที่แล้วเองค่ะ  ก้อถ่ายให้ดูเหมือนตอนก้อเด็กๆ 


แต่ดูภาพนี้แล้วยังคงความเป็นอยู่เหมือนสมัยก่อน 

แต่ท่านจะอยู่ในใจเสมอค่ะ พ่อเป็นคนสอนและทำให้หนูรักการปลูกต้นไม้มากๆ ได้เทคนิคมากมายที่ไม่สามารถเรียนจากที่ไหนได้อีกแล้ว คิดถึงจัง^_^

สุดมือสอย ก็ปล่อยมันไป^^ ธรรมะ จากท่าน ว.วชิรเมธี

พี่ได้อะไรจากพ่อมาเยอะเหมือนกัน  พ่อแม่คือพระในบ้านที่ต้องดูแลเอาใจใส่ บูชาตลอดนะ จะเป็นผลบุญดีคืนมาหาเราเอง

หน้า