เมื่อเดินหลงทางบนเขาเจ็ดยอด

หมวดหมู่ของบล็อก: 

เมื่อถึงวันสุดท้ายที่ต้องบอกลายอดเขา พี่หยอยบอกว่า ให้จับคู่เดินประกปคู่ อย่าเดินคนเดียว พอทานอาหารเช้าเสร็จ พี่ศักดิ์ก็เท้าไฟทันที จะออกเดินอย่างเดียว อ๊อดด้วยอีกคน อยากลับบ้านเต็มทน พอพี่ศักดิ์ออกเดิน อ๊อดก็จ้ำเท้าตามไปติดๆ

แล้วตามมาด้วยน้องต๊อก ตอนแรกไม่รู้ว่าใครตามมาเป็นคนที่สาม จนกระทั่งมาไกลจนกู่ไม่ได้ยินแล้ว ถึงได้รู้ว่า ผญ.ตามมาเป็นคนที่4 เผลอแป๊บเดียวไปครึ่งทางแล้ว นายพรานไพรวิ่งตามพวกเรามา ว่า "หยุด หยุด หยุด " หลงแล้ว ไม่ใช่ทางนี้ มาผิดทางแล้ว แล้วก็ตกลงกันว่าจะเอาไงดี จะไปต่อ หรือจะเดินกลับไปที่เก่า แล้วเริ่มต้นใหม่ แล้วพวกเราก็ตกลงกันว่า จะเดินต่อไป ไม่ถอยหลังกลับแน่นอน ไปด้วยกัน มาด้วยกัน เลือดสุพรรณ์แล้วนิ แล้วก็มาแบบไม่มีเสบียง อาหารกลางวันที่ได้ประทังหิวของพวกเรา ก็มาม่าแห้ง กล้วยอบน้ำผึ้ง แล้วก็ มะไฟป่า

เดินหลงตามกันมา 4 คน มี พี่ศักดิ์, ผญ., น้องต๊อก และอ๊อด

นี่คืออาหารกลางวันที่พวกเราทานกัน ในวันนั้น ดูเอาแล้วกันว่ามีอะไรบ้าง

ภาพนี้อ๊อดเป็นคนถ่าย ผลัดกันกับน้องต๊อก

**************

ถึงจะเหนื่อยแค่ใหน หิวแค่ใหน แต่พวกเราก็ยังยิ้มสู้ สู้ไม่สู้ ดูนิ้วพี่ศักดิ์ละกัน ชูลิบโพวิตั้นดีเลย

ขนาดหลงป่า ยังยิ้มแก้มปริขนาดนี้ พอทานอาหารกลางวันเสร็จ พวกเราก็ออกเดินทางต่อ ฝนก็ตกลงมาไม่ลืมหูลืมตา น้ำป่าก็เริ่มแรงขึ้น สูงขึ้นเรื่อยๆ พรานไพรก็พยายามหาทางพาพวกเราข้ามลำธารก่อนที่น้ำป่าจะสูงขึ้นมากกว่านี้

ระหว่างทางมีโปรโมชั่นมากมายให้เลือก โดยเฉพาะตรงนี้ ที่อุตส่าดีใจว่าเดินทะลุข้ามเขามาถึงข้างล่างได้แล้วอย่างปลอดภัย แอบเห็นหลังคารีสอร์ทอยู่ไกล้ๆ ทุกคนดีใจว่า พวกเราปลอดภัยแล้ว แต่ที่ใหนได้ อั๋ยย๋า เทวดาจัดหนักให้เลย

น้องต๊อกขอข้ามไปก่อนเลยต่อจากนายพรานไพร ปรากฎว่า พอน้องต๊อกไปถึงตรงกลาง น้องต๊อกบอกพวกเราว่า "พี่ ผมว่ายน้ำไม่เป็นนะ" อ้าววววว ไปจนถึงตรงกลางแล้วเพิ่งมาบอกว่าว่ายน้ำไม่เป็น ตายละ ทำไงดีหว่า ตอนนั้นอ๊อดใจหายหมดเลย ใจก็ลุ้นว่า ให้น้องเดินข้ามไปอย่างปลอดภัย อย่าตกลงไปเด็ดขาด เพราะน้ำไหลเชี่ยว แรงมาก น้ำหมุน วน แรงมากๆ และเป็นน้ำป่าที่เพิ่งไหลลงมาจากยอดเขา

ตอนนั้นอ๊อดบอกให้ ผญ. และพี่ศักดิ์ ถอดเป้ เตียมวางแล้วค่ะ กลัวน้องต๊อกหล่น แล้วจะได้กระโดดลงไปช่วยทัน และแล้วน้องต๊อกก็ข้ามไปได้สำเร็จ ทำเอาใจเต้น ตุ่มๆ ตุ๊มๆ

พอน้องต๊อกข้ามไปได้แล้ว ก็มีชาวบ้านขี่มอตะไซต์ผ่านมา ก็เลยถามว่า มีทางอื่นอีกใหมที่จะข้ามไป แล้วลุงคนนั้นก็บอกว่า ไปข้ามที่สะพาน มีสะพานข้ามอยู่ ก็เลยพากันไปข้ามสะพาน เพราะอ๊อดไม่กล้าเสี่ยงค่ะ เป้หนักเกินไปที่จะข้ามเชือกสลิงเส้นเดียว บอกตรงๆว่ามิบังอาจ

แล้วเราก็มาข้ามเชือกเส้นนี้กันค่ะ นึกถึงสมัยตอนเข้าค่ายลูกเสือ รู้สึกว่า ผญ. จะพอใจเป็นที่ซูดดดดด ดูสีหน้าซิ

**********************************************

พาข้ามสะพานมาได้ ก็ อยู่สภาพนี้ หนาว หิว เหนื่อย

***************************************


ใครก็ได้ช่วยตั้งชื่อภาพนี้ที

********************************************

ตรวจสอบ หาทาก ว่ามีติดมาหรือเปล่า นั่งแล้วลุกไม่ได้ ลุกแล้วนั่งไม่ลงอีก เฮ้ออออ

อ๊อดก็เข็ดไปทั้งตัวเหมือนกันค่ะ แต่แอบเก็บอาการ เอิ๊กกกกก

เวลาที่พวกเราทุกคนน่าจะต้องถึงข้างล่างที่นัดหมาย น่าจะประมาณ 5 โมงเย็น แต่พวกเรามาถึงกันตอน 4 โมง 20 มาถึงก่อนเวลา อิอิ แอบดีใจ เพราะระหว่างที่เดินมา ไม่ได้จิบน้ำเลย เพราะเร่งเดินให้ทันก่อนค่ำ และก่อนน้ำป่าที่สูงขึ้นเรื่อยๆแล้วข้ามกันไม่ได้ แต่พพวกเราที่หลงมา เดินทำเวลากันได้ดีพอสมควร

*************************

งานนี้ได้มิตรภาพที่แสนจะอบอุ่น ได้เพื่อนใหม่ ได้ความแข็งแกร่ง ทางจิตใจ

ทริปนี้ ไม่แน่ใจว่าอ๊อดคนเดียวหรือเปล่าที่ไม่โดนทากกัดเลย ลุงพีโดนทากกัดหรือเปล่าเอ๋ย ช่วยมายืนยันอีกที แต่นอกนั้น เลือดอาบพุง อาบขา อาบแขนกันทุกคน บางคนก็ทากไปตายอยู่ในพงหญ้า กินจนอิ่ม จนออกจากป่าหญ้าไม่ได้ หญ้ามันรก หาทางออกไม่เจอ เฮ้อ..สงสัยมีคนอยากเดินป่าแบบ เงาะป่า เดินแบบโล่งๆ ไม่ไส่อะไรเลย ทากกระโดดเกาะปลายกระโจ้...เกือบได้เรียกผีตองเหลืองมาช่วยแกะทาก ฮิ้ววว...

แต่ผญ.บอกว่า ใครมาเขาเจ็ดยอดแล้วไม่โดนทากกัด แสดงว่ามาไม่ถึงเจ็ดยอด อั๋ยย๊ะ งั้นเราต้องไปใหม่ ฮ่าๆๆๆ

****************************




ความเห็น

ไปใหม่ เอิ้นเอื้อยไปนำแหน่อ๊อด...อยากโดน...ทากกัด... :uhuhuh:  เท่...ซะ

เอาแต่รูปเท่ห์ๆมาให้ดู รูปเลือดอาบพุง อาบแขน อาบขา สดๆ ก้มีนะ แต่ไม่กล้าเอามาลง สยองงงงงงงงงงงงง

อ่าน+ดูรูปมาเรื่อย......ใจหายแว่บ...ตรงน้องต๊อก..ว่ายน้ำไม่เป็นได้ด้วย.......พี่อ๊อดถ่ายทอด...ซะเห็นจริงเลย....


ภาพ....นั้น...ขอบรรยาย........ผญ.กำลังคิดว่า........โปรดส่งใครมาแบกชั้นที.....ไม่มีแรงแล้ว...........


สุดยอดเลยพี่อ๊อด.......เสียดายไม่ได้เจอกัน....ทากคงสลบ...ก่อนกัดมั้งพี่....:uhuhuh:

ชีวืตที่เพียงพอ..

ตอนที่น้องต๊อกข้ามเชือกสลิงนั้น ลุ้นๆมากๆเลย มองตาไม่กระพริบเลย ตอนแรกก็ไม่ห่วงนะ แต่มารู้สึกห่วงตอนที่บอกว่า ว่ายน้ำไม่เป็นเนี่ยแหล่ะ

ออ๊ด ถึงบ้าน ยัง ******อยากกินมะไฟป่า ม่า มา ไม่เอาแล้ว

กินอยู่แบบพอเพียง

ถึงบ้านแล้วค่ะ ตอนนี้อยู่บ้านอา ที่บางนา กทม.แล้วค่ะ กำลังพักเหนื่อย มะไฟป่า อ๊อดแบ่งไว้ที่บ้านพี่แจ้วอีกครึ่งนึงนะ ฮ่าๆๆๆ ยังมีแรงแบกมะไฟลงเขามาอีกนะ ฮิ้ววววว

ผมหงายหลังตึงเพราะแบกมะไฟป่ากลับมาด้วยแหละ เป้หนักอยู่แล้วยังจะแบกมาอีก

หลังจากหงายหลังตึงลงไปแล้ว หลวงทอกช่วยแบกเป้ ค่อยยังชั่ว

:sweating: :sweating: :sweating: :uhuhuh: :uhuhuh: :uhuhuh: ไปแอบแบกมาตอนใหนน้อ นึกว่าเราบ้าหอบฟางอยู่คนเดียวนิ...

เค้าบอกว่าคนเราจะอดทนจริงๆได้มั้ยต้องดูตอนหิวสุดๆและตอนเหนื่อยสุดๆ แต่รวมทั้งกลัว ตกใจ กังวล ยังผ่านมาได้หมดแสดงว่าสุดยอดแล้วน้องอ๊อด ชื่นชมทุกคนค่ะ

กว่าจะอัพบล๊อกนี้เสร็จ ใช้เวลานานมากๆ เน็ตอืดดดดด สุดยอด หวังว่าทุกคนคงจะมีความสุขกับการรับชม เพราะภาพสวยๆระหว่างทาง น้องต๊อกเอามาลงให้ดูกันอย่างจุใจแล้ว อ๊อดเลยขอสรุปตอนจบเลยละกัน

หน้า