ธรรมะจากงานศิลป์
หลังจากเสร็จสิ้นภาระกิจในการเป็นธรรมบริกรให้กับผู้เข้ารับการอบรมวิปัสสนากรรมฐานหลักสูตรสิบวันที่ อ.ป่าซาง จ.ลำพูน ตอนเช้าตรู่ของวันอาทิตย์ที่ 3 เมษายนที่ผ่านมา พอมีเวลาว่างระหว่างรอรถไฟที่จะกลับ กทม.ในตอนบ่ายสามโมง ผมจึงมีโอกาสได้แวะชมรอบๆบริเวณศูนย์ปฏิบัติธรรมแห่งนี้ โดยมีเพื่อนธรรมบริกรในพื้นที่เป็นมัคคุเทศน์ (เป็นเด็กหนุ่มผมแดง ที่เคยถูกกล่าวถึงในบล๊อกเรื่องการเดินทางไกลสู่ภายใน)เค้าเล่าให้ฟังถึงความยากลำบากในการบุกเบิกพื้นที่ การก่อสร้าง และพาไปชมแปลงเพาะชำพืชที่จะนำมาปลูกรอบๆบริเวณศูนย์ พร้อมทั้งชี้ให้ดูและบอกว่ามีต้นไม้หลายต้นที่แม่ชีจากลพบุรีนำมาปลูกเอาไว้ตั้งแต่ศูนย์ยังไม่ได้เริ่มทำการก่อสร้าง ผมเองตอนนั้นรู้สึกแปลกใจแต่เก็บไว้โอกาสหน้าจะมีเรื่องมาเล่าชวนให้ฉงนยิ่งขึ้นไปอีก
ช่วงสายเข้าไปร่ำลาบรรดาเจ้าหน้าที่บอกว่าจะออกไปหารถประจำทางเพื่อไปเดินท่องเที่ยวที่ อ.ป่าซาง เพราะยังไม่เคยมา ธรรมบริกรเจ้าถิ่นบอกว่ากำลังจะเข้าเมืองลำพูนพอดี และอาสาจะขับรถไปส่งให้ถึงที่สถานีรถไฟเลย แต่ผมยืนยันเจตนาเดิม โดยไม่มีจุดหมายเฉพาะเจาะจงแต่อย่างใด เค้าขับรถมาจอดส่งที่หน้าตลาดและบอกกับผมว่าในซอยนี้มีหอศิลป์อุทยานธรรมะอยู่ ผมกล่าวขอบคุณพร้อมคำชมที่เค้าช่างรู้ใจผมได้ดีจริงๆ
ขณะเดินเข้าไปในซอยระยะทางประมาณห้าร้อยเมตร ผมได้หยุดยืนมองต้นหม่อนที่ออกลูกดกเต็มต้น คุณยายที่ผ่านมาบอกว่า"ต้นหม่อนน่ะ เก็บลูกแก่ๆกินได้เลย เจ้าของเค้าไม่หวงหรอก" ผมยิ้มให้และกล่าวขอบคุณ ผู้คนที่สัญจรผ่านมาทุกคนจะยิ้มและทักทาย คนที่อยู่ในบ้านก็จะทักเป็นภาษาอังกฤษ (คงเห็นผมหัวโล้นและแบกเป้มั๊ง)
ภายในบริเวณนั้นทั้งหอศิลป์ พิพิธภัณฑ์และอุทยานธรรมะ รวมตัวกันได้อย่างเป็นสัดส่วนและลงตัว แต่เนื่องจากผลงานบางส่วนเพิ่งกลับมาจากการนำไปแสดงโชว์ที่กรุงเทพฯ ผมจึงมีโอกาสได้เข้าชมเฉพาะในส่วนของหอศิลป์และอุทยานธรรม ซึ่งภายในประกอบไปด้วยงานปฏิมากรรม สื่อถึงธรรมในพุทธศาสนา เกี่ยวกับมรรค ไตรลักษณ์และ ปฏิจจสมุปบาท ส่วนในหอศิลป์ได้จัดแสดงปฏิมากรรมรูปหล่อโลหะ เกี่ยวกับธรรมะเช่นกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งศิลปินได้แรงบรรดาลใจในการสร้างสรรค์ผลงานจากพระภิกษุและแม่ชีละแวกนั้น มีคำบรรยายใต้งานชิ้นหนึ่งที่โดนใจผมมาก
"ในความจริง มีความเงียบรออยู่
ในความเงียบ มีความจริงรออยู่"
ผมเองซึ่งเพิ่งจะออกจากคอร์สวิปัสสนามา อ่านแล้วถึงกับตะลึง
ธรรมะล้วนเป็นเช่นนี้เอง จะว่ายากก็ยาก จะว่าง่ายก็ง่าย
บล๊อกนี้ไม่มีภาพประกอบนะครับ เพราะไม่ได้เอากล้องไป ถึงเอาไปก็คงไม่ได้รับอนุญาตให้ถ่าย ท่านที่สนใจลองเข้าไปชมรายละเอียดเพิ่มเติมและรูปถ่ายผลงานบางส่วนได้ ......ที่นี่ครับ...
- บล็อกของ ลุงพี
- อ่าน 4448 ครั้ง
ความเห็น
boston
6 เมษายน, 2011 - 17:31
Permalink
ธรรมะมีทุกแห่ง
เพราะธรรมะคือชีวิต แต่เรามักจะยุ่งๆจนไม่มีเวลาาคิดสักนิด
ขอบคุณลุงพีค่ะที่นำเสนอเรื่องราวน่าสนใจให้รู้จัก และพาไปลิงค์ฐานข้อมูลดีๆ
_________________________
Our way is not soft grass, it’s a mountain path with lots of rocks. But it goes upward, forward, toward the sun. – Ruth Westheimer
ป้าเล็ก..อุบล
6 เมษายน, 2011 - 18:18
Permalink
ใกล้ตัว
ธรรมะอยู่ใกล้ตัวเรา
084-167-4671
anongrat2508@hotmail.com
สาวน้อย
6 เมษายน, 2011 - 18:47
Permalink
ชอบอ่านคำคมในวัด
เวลาไปวัดชอบอ่านคำคม..มีคำคมสอนใจมากมาย...แต่นำมาปฎิบัติได้บ้างไม่ได้บ้าง..
ชีวืตที่เพียงพอ..
แก้ว กุ๊ก กิ๊ก
6 เมษายน, 2011 - 19:01
Permalink
มีความสุขไปด้วยค่ะลุง
เห็นบรรยากาศการเดินทางแสวงบุญของลุงพี หนูนึกภาพตามที่ลุงเล่า ที่ละบรรทัด ๆ ก็ไม่จำเป็นต้องมีภาพใดๆแล้วนี่ค่ะ
อิ่มใจในธรรมบริการ ยังได้มาถ่ายทอดและแบ่งปัน หนูมีความสุขไปกับลุงด้วยเลยค่ะ
กุ้งบางบัวทอง
6 เมษายน, 2011 - 20:00
Permalink
ลุงพี
อ่านบล็อกลุงขนาดไม่มีภาพ กุ้งยังรู้สึกสงบไปด้วยเลยค่ะ...
มีความสุขกับการที่ได้ให้มากกว่าการที่ได้รับ
เจ้โส
6 เมษายน, 2011 - 20:26
Permalink
ลุงพี
เสียดายจังไม่มีภาพ แต่ก็จินตนาการตามที่ลุงพีเล่า ทำให้อยากไปสัมผัสสถานที่จริง ๆ สักครั้ง
garden_art1139@hotmail.com
อัญชณา
6 เมษายน, 2011 - 21:17
Permalink
ลุงพี
อ่านไป...จินตนาการตามไป...เหมือนกับได้ไปด้วยจริงๆ ค่ะ วิปัสสนากรรมฐานอย่างน้อยๆ ปีหนึ่ง อัญต้องไปให้ได้ค่ะ สองสามวันก็ยังดี แต่ปีนี้ไปได้เจ็ดวัน เนื่องด้วยหน้าที่การงานไม่อำนวย...สติมา ปัญญาเกิดค่ะ
ป้าจี๊ด
6 เมษายน, 2011 - 21:44
Permalink
"..ผู้คนที่สัญจรผ่านมาทุกคนจะ
"..ผู้คนที่สัญจรผ่านมาทุกคนจะยิ้มและทักทาย คนที่อยู่ในบ้านก็จะทักเป็น
ภาษาอังกฤษ (คงเห็นผมหัวโล้นและแบกเป้มั๊ง)"
อิอิ..หุ่นให้น่ะค่ะ ขออนุโมทนากับลุงพีด้วยนะคะ
แบ่งปันน้ำใจส่งต่อกันไป ....ไม่รู้จบ
satjang
6 เมษายน, 2011 - 21:53
Permalink
ลุงพี
อ่านแล้วอยากแบกเป้ไปตะเวณบ้างจัง .... ธรรมะกับศิลปะไปด้วยกันเสมอ ...
ปล. ราศรีจับ ลุงพีเป็นชาวต่างชาติ ฮา ฮา หน้าให้ หุ่นคงบอก
...2553 ปีที่ 1 ที่เริ่มเดินตามรอยพ่อ...
ดาวเรือง
7 เมษายน, 2011 - 04:59
Permalink
ถึงอย่างไรก็อยากเห็นภาพค่ะ
ก็ไม่เคยเห็นจึงอยากเห็นน่ะค่ะ น่าสนใจนะคะ ธรรมะเป็นของใกล้ตัว ต้องหัดปฏิบัติเอาไว้บ้าง
หน้า