Flood 3 … ใช้ความรู้ที่ท่วมหัว .....เพื่อเอาตัวรอด

หมวดหมู่ของบล็อก: 

    ก่อนนี้ .... มีหลายโอกาส ที่ข้าพเจ้าเอาตัวเข้าไปพานกับปัญหา แล้วต้องคลี่คลายให้บรรเทา หรือหมดไป ... โดยพยายามรำลึกถึงประสบการที่เคยมี รวมถึงวิชาความรู้ที่เคยร่ำเรียนมา เพื่อจะดึงมาใช้สอยได้ ถูก ตรง ....  แต่ ... นึกไม่ออก ... ค้นไม่เจอ ....

       จึงสำนึกถึงพังเพยโบราณที่ว่า .....  “ความรู้ท่วมหัว เอาตัวไม่รอด”  ...!

    .... เรื่อง ที่กำลังจะกล่าวต่อไปนี้ ... มิใช่จะยกหูชูหางแต่ประการใด เป็นเพียงการกล่าวจากความรู้สึกก้นบึ้งจริง ๆ (ให้ฟ้าร้อง ขอสาบาน) ... ว่า

    เหตุการณ์น้ำท่วมหนนี้  ... ข้าพเจ้าไม่จำเป็นต้องใช้ “วิกรม” เทื่อข้ามพ้น ห้วงเวลาแตกหัก หรือเหตุการณ์คับขัน ที่ในปัจจุบันพูดจนเกร่อ ติดปากว่า “วิกฤต” .... และจนบัดนี้ในส่วนต้วข้าพเจ้าเอง ก็ยังมองไม่เห็นวิกฤตจริง ๆ รึอาจเป็นเพราะข้าพเจ้า “บอดตาใสก็เป็นได้”  .... แต่ ...

    ข้าพเจ้าพบว่าเหตุการณ์ครานี้ นับเป็นโอกาสที่จะได้นำวิชาความรู้ ซึ่งเคยศึกษาครั้งเยาวัยมาประยุกต์ใช้ อย่างสนุก สนาน ด้วยได้ระลึกอดีตอันเป็นวิสัยของคนแก่ และภูมิใจที่ความรู้ไม่ถูกทอดทิ้งไว้ “ท่วมหัวอยู่บนหิ้ง” ให้ฝุ่นเกาะ เกิดมลภาวะที่ไม่พึงปรารถนาทางอารมณ์

    กล่าวคือ .... หลังจากต้องหลบความรักจากแม่พระคงคา ขึ้นไปอยูบนหอสูง ได้ 2 วัน ความจำเป็นที่จะต้องติดต่อโลกภายนอก เช่น การรับของช่วยเหลือ (แฮะ ๆ ๆ ... กลายเป็นผู้ประสบภัยโดยสมบูรณ์ไปแล้ว ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้ยื่นใบสมัคร) ....

    .... แต่เนื่องจากดำริห์โง่ ๆ ของข้าพเจ้าที่ไปผนึก ช่อง รู ประตูทาง ไว้ซะหมด ในวันเตรียมพระนคร พอถึงเวลาจำเป็น ตัวเองก็ไร้ทางออกเสียเอง เหอ ๆ ๆ ... อยาก "เดินขุนเข้าไปไว้ตาอับ" เอง ช่วยไม่ได้ ตอนแรกยังหลงชมตัวเอง ว่าคิดดีแล้วนา .. ทั้งหลงใหล ได้ปลื้มว่าแม้รัฐบาล ก็ต้องเอาอย่างเราเลย .... อุดโน่น ถมนั้น กันนี่ ซะทั่วไปหมด

    อันว่าตัวข้าพเจ้า ครานี้ จะลงสักที ... ต้องใช้วิชา Gymnastic ไต่เสาลงยืนบนรั้ว ... ทุลักทุเลใช่น้อย ...

    ดีที่วิชา "ยังชีพในป่า" อันเป็นหนึ่งในหลายวิชาของวิชาลูกเสือ สม้ยเรียนชั้นมัธยม (หากท่านไม่เบื่อ และเวลาสมควร จะมาเล่าให้ฟังพอสังเขป) .... ซึ่งวางลืมไว้บนหิ้ง กลิ้งหลนลงบนหัว (แต่ไม่ถึงกับโน) .... เลยตัดสินใจลุยน้ำหาอุปกรณ์

 

 

 

    ... ได้มา ...

   .... ลงมือ สร้าง .....

 

 

 

 

 

 

 

   เสร็จแล้ว คร้าบบบบ ...

   ใช่เลย ... บันได ... เอ ... จะเรียกชื่อว่าไงดี บันใดหนีไฟน่ะไม่ใช่แน่ ๆ ... บันใดหนีน้ำ ... โอ๊ะ ... ก็ไม่ใช่อีแหละ ... ก็ไว้ไต่ลงหาน้ำตะหาก

    เอาตรง ๆ ตามพจนานุกรมก็แล้วกัน

   ... ก็ “บันไดลิง” ไง

 

 

 

    นี่ไง ... ใช้งานแล้ว สะดวกขึ้นเยอะ

    ไต่บันไดลิง ... ใครจะว่าเป็นลิงก็ช่าง ...

     ดีกว่าตะกายเสา .... ซึ่งตะกายไป ก็นึกไปว่าอันตัวเรา ...

   คล้ายตัวอะไรก็ไม่รุ! ... ฮุ ๆ ๆ ...


 

 

 

 

   เห็นไหม? ๆ ....  ผู้สื่อข่าวสตรีจาก TV ชอง 3 ก็อยากลองไต่บันไดลิง

 

 

 

 

    สาธารณูปโภค ยามน้ำท่วม ทุกท่าน คงจินตนาการไปในทิศทางเดียวกันได้ ... ว่า .... ไม่สะดวกแน่ ๆ ไฟฟ้า สามวันดี สี่วันดับ ....

    โอ๊ะ ... โทษที ... มุสา อีกแล้ว บาปรู้ไหม? ... พูดเกินจริง ช่วงวันแรก ๆ ดับบ่อย วันละหลายหน .... ก็ด้วยความหวังดี เขาต้องดับเพื่อเคลื่อนย้ายอุปกรณ์ที่อาจก่ออันตรายแก่ผู้ใช้  2 – 3 วัน หลังน้ำท่วม ปัญหาไฟฟ้าดับก็หมดไป .... แต่มีปัญหาใหม่เข้ามาแทน ...

    ก็น้ำประปาไงครับ ... น้ำประปาหยุดไหล ... แจ้งผู้รับผิดชอบ ... เขาก็แจ้งกลับมาว่า ท่อรั่ว ซ่อมไม่ได้ เพราะน้ำท่วม หาจุดแตกไม่ได้

    ดีที่รองเตรียมไว้เยกะ ... แต่ก็ต้องใช้อย่างประหยัดอยู่ดี อาบทีละ 5 – 6 ขัน ...

    ช่างซี ... เหม็นก็เหม็นเรา ไม่ได้เข้าใกล้ใคร นอกจากป้า ซึ่งก็คือ ๆ กันละว้า ... (ยังไม่บอกสักคำนะ ว่าเหม็น) ฮึ ๆ ๆ ...

    วันนั้น ... (จำวันที่ไม่ได้) ลงไปรับของบริจาค (รับกันจนสับสน) ... มือไม่สุข บิดก๊อกน้ำที่สำหรับใช้รดต้นไม้สนามหน้าบ้านดู .... ดีใจ ... เอ้ย ... ดีใจจัง ... มีน้ำไหลหลั่ง ... แม้จะไหลไม่แรง ... ใจที่เคยเหี่ยวแห้งก็กลับชื่นทันใด ...

    บิด - เปิดก๊อก สุด .... ค่อย ๆ ยกปลายท่อพลาสติกชูสูงขึ้น พอสูงประมาณจมูก ก็หยุดไหล ....

    วิชาที่เคยร่ำเรียนมา ซึ่งเก็บไว้บนหิ้ง กลิ้งหลนมากระทบกะโหลก  ... อีกแล้วครับท่าน

    เที่ยวนี้เป็นวิชา "Fluid Mechanics" ซึ่งรำลึกได้ ทั้งเคยประสบพบเห็นมาว่า ... อัน ... ‘ของไหล ประเภทของเหลว’ ... ย่อมไหลลงที่ต่ำ

    ... ดังนั้น .... การเข็นครกขึ้นเขา ย่อมง่ายกว่า การผลักให้มวลน้ำมหาศาลไหลขึ้นสู่ที่สูง ... เอ๊ะ .... เกี่ยวกันไหมนี่ ....ปิดก๊อก ดีกว่า

     เรียกหาเชือกฟาง ซึ่งแก้จากกล่องส่งของ แล้วเก็บไว้ เพราะเคยเรียน จากเรื่อง “ออมไว้ไม่ขัดสน”  สมัยชั้นประถม ทั้งจำได้ว่า ตัวเอกของเรื่องประสบความสำเร็จจากเชือกผูกกล่องเส้นเดียว ที่เขาเก็บไว้ ...

    คงเพราะเอาอย่างตัวเอกของเรื่อง ข้าพเจ้าจึงเก็บอะไร ต่อมิอะไรไว้เยอะ จนบางครั้งอดถามตัวเองไม่ได้ ว่า .... “บ้า ... รึเปล่า”

 

 

 

 

   ... ยุติความฟุ้งซ่าน .... คว้าถังพลาสติกที่แขวนไว้ข้างรั้ว มาผูกติดกะปลายท่อพลาสติก ... ปล่อยปลายเชือกยาว โยนปลายเชือกขึ้นไปให้ ... ป้าอี๊ด

 

 

 

 

 

 

    บิด – เปิดก๊อก เห็นน้ำไหลลงถัง ... บอกให้ป้าสาวถังขึ้น ...

       “น้ำไม่เห็นไหลเลย”  ... เสียงสัญญานจากป้า

          ‘ฮา ... สำเร็จ’.... นึกในใจ ... ‘ได้ AT อีกตัวแล้วเรา’ แต่ปาก เอ่ยบอกป้า ... คนละเรื่องเดียวกัน

        “เอาเหอะ ... ผูกไว้กับลูกกรงนั่นแหละ .... เดี๋ยวจัดการเอง”           

      ว่าแล้ว .... ไต่บันไดที่สร้างเอง ขึ้นบ้าน ... หย่อนหมาถัง (ถังตักน้ำ) .... เฝ้ามอง น้ำไหล ... เต็มถัง ... สาวเชือกขึ้น ... น้ำหยุดไหล แต่ได้น้ำเต็มถัง





    ลองขับ ... เฮ้ย! ... ลองใช้ ... พึงใจแล้ว ผูกเก็บไว้กับราวระเบียง

    อยากได้น้ำเมื่อไร ... ก็มาสาวเอา

       .... ฮุ ๆ ๆ ๆ ....

 

 

 

 

 

 

    ‘ฮา ... ไม่ต้องทนเหม็นตัวเองอีกแล้วเรา’ .... ตริในใจ ... อีกแล้วครับท่าน

       .... มาถึงตรงนี้ ... หลาย ๆ ท่านกำลังนึกหมั่นไส้ แกมรำคาญ ตงิด ๆ ว่า .... “เรื่องง่าย ๆ เด็ก ๆ

    ครับ ... ก็คงใช่ ... แต่สำหรับข้าพเจ้า .. เรื่องยาก – ง่าย ไม่ได้ไส่ใจครับ ...

      ประเด็น ... อยู่ตรงที่ ....

   “ได้เอาความรู้ที่เก็บไว้ท่วมหัว ....มาใช้.เพื่อเอาตัวรอด

   .... ตะหาก ล่ะ คราบบบบ....

ความเห็น

วิชาพวกนี้รู้สึกว่าหายไปหมดแล้วครับ

  คงตามยุค ตามสมัยครับลุง

    ปัจจุบันต้อง อาหารจานด่วน ... 

     หาเองปรุงเองอย่างเรา เขาว่า .... มันงุ่มง่าม ครับ

ชอบใจบล็อกของลุงจังเลย ช๊อบชอบ

เรื่องแก้ปัญหาแบบนี้  บางที  อยู่คนเดียว  ทำคนเดียว หรือสั่งคนเดียว ดีกว่าหลายคนนะ   เพราะว่า  หลายคนหลายความคิด  สุดท้ายล่ม   บางคนเขาไม่ได้คิดถึงข้อจำกัดสุดๆ  ในการที่เราจะทำอะไรสักอย่าง  

ขอจำแนวคิดไว้เผื่อได้ใช้ในเวลาจำเป็นค่ะ  คงต้องงัดวิชาอนุกาชาดมาใช้บ้าง  ขอบคุณค่ะ

น้ำช่วยกัดสนิมครับลุง สู้ ๆ นะครับ

ตอนเป็นเด็ก....มีแรง มีเวลา แต่ไม่มีเงิน กลางคน.....มีเงิน มีแรง แต่ไม่มีเวลา ปั้นปลาย.....มีเงิน มีเวลา แต่ไม่มีแรง

บางครั้งอะไรที่ว่าง่าย ๆ เอาเข้าจริง ๆ มันก็ยากอยู่นะลุง   :sweating:

ชอบใจคุณลุงเล่าจริง ๆ ไม่ได้มีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นนะคะ แต่คุณลุงเล่าเรื่องน่าเครียดให้อ่านเพลินได้ ผสมความฮาไปด้วย เห็นความน่ารักของคุณลุงกับคุณป้าด้วย ได้ความรู้จากคุณลุงไว้เอาตัวรอดด้วยนะคะ :embarrassed::admire2::bye:

แบ่งปัน สร้างสรรค์ พอเพียง

 

หน้า